KoNstantinos
polymeros
Τώρα πια, οι θεοί έχουν και αυτοί τηλέφωνα. Κι έτσι ο καταπιεστής Κρόνος μπορεί να ακούει ξεκάθαρα το κλάμα του Δία. Και κάθε μωρού. Και ενηλίκου. Όσο κι αν βροντάνε τις ασπίδες οι Κουρήτες…
Μέσα σὲ ἐκεῖνο τὸ παράξενο ἱερό,σὲ χρόνον ἀνύποπτο μία κοπέλα μοῦ ἔβαλε στὸ χέρι τρία άναμμένα λιβανόξυλα,κὶ ὕστερα σὰν φάντασμα ἐξαφανίσθηκε.Τα πῆρα,ἔκανα τρεῖς ὑποκλίσεις, κάθε μία συνοδευόμενη ἀπὸ τὸ κτύπημα μίας μικρῆς καμπάνας κρυμμένης κἄπου, καὶ μετά τα ἔμπηξα στὴν ἄμμο και γύρισα νὰ φύγω, αἰσθανόμενος ἐλεύθερος ἀπὸ ὀχλήσεις, ἔχοντας τιμήσῃ
τοὺς ἐκεῖ θεούς.
Γιὰ ὅσα βιβλία δὲν θὰ γραφοῦνε,
ἕνας ἄνθρωπος μάχεται. Γιὰ ὅσα παιδιὰ δὲν γέλασαν, οἱ θεοὶ παίρνουν ἐκδίκησι.
«Μυστήριο μέσα στο Μυστήριο.
Η Πύλη προς όλα τα μυστικά.»
-Λάο Τσε
Κἄτι πῆγε καὶ φώλιασε στὶς λέξεις, κὶ ἔκτοτε παραμονεύει. Καὶ ὁρμάει ἀπ’ τὰ σκοτάδια ἄμορφο κὶ ἀόρατο κὶ ἁρπάζει τοὺς ἀνυποψίαστους γιὰ νά τους σύρῃ —ἄλλους στὰ κρύα ἕλη, ἄλλους στὶς σκοτεινὲς φυταλίες κὶ ἄλλους στὶς ὑγρὲς σπηλιές. Ὅ,που πάντως κὶ ἄν τους σύρῃ, σίγουρα θά τους κατασπαράξῃ. Κανείς δὲν γύρισε ποτὲ ἀπὸ αὐτὰ τὰ μέρη, ὅπου οἱ ἔννοιες λοιώνουν, ὅπου ὁ πόνος γίνεται ἡδονὴ κὶ ἡ ἡδονὴ πόνος.